Katarzyna Jędrysik Castellini to wnikliwa obserwatorka. Analizuje, rejestruje, przygląda się ludziom. Jej malarstwo to fascynacja południem; jego barwami, światłem, klimatem i kulturą. Wyraźny, niemal graficzny kontur dominuje na tle gładkich, prostych i kontrastowych płaszczyzn. Artystka tworzy obrazy monumentalne, czyste i przejrzyste, najczęściej niewielkich formatów. Te drobne formy bliskie są rozmiarom płócien dawnych, włoskich mistrzów. Sposób kompozycji w obrazach, przedstawienie architektury i jej elementów, myślenie o formie, świadczą o znajomości sztuki dawnej. Tradycja malarska wszechobecna jest w sposobie interpretowania otaczającego świata. Płótna wielkich mistrzów włoskiego renesansu, oglądane w muzeach, ożywają. Śródziemnomorska atmosfera emanuje z obrazów. W pełni słońca wyłaniają się kontrastowe i kolorowe ściany oraz figury. Budynki malowane są w odcieniach ochry, różu i czerwieni.
W jej obrazach rzeczywistość miesza się z bajką, alegoria ze światem realnym. Tak o artystce pisał Wojciech Tuleja: „Artysta jest kimś, kto przekracza granice i z bezczelną odwagą dopuszcza się bluźnierstw: łączy szlachetny renesans i krzykliwy pop – art”.
Podczas wizyty w domu Giorgio Vasariego we Włoszech, artystka tak opisała swoje wrażenia: „Casa Cima to nieduże mieszkanie. Z zewnątrz nie rzucające się w oczy, zwykłe wejście, powyżej niego proste okna. Wewnątrz puste ściany (…) Drewniane stare schody prowadzą na pierwsze piętro, po lewej stronie schodów widać zapiski węglem na ścianie – jedyne obecne w tym domu dzieło Cimy. Poza tym ściany są puste. Okno wychodzi na ogródek. Pustka, cisza i spokój”. Te trzy elementy dominują w obrazach Katarzyny Jędrysik Castellini. Atmosfera tego wnętrza niewątpliwie zrobiła wówczas na młodej artystce duże wrażenie i ukształtowała jej sposób malarskiego myślenia.
Artystka chętnie maluje dzieci, nadając im lekko groteskowy, poważny wygląd. „Nie uśmiechają się, są poważne, przedwcześnie dojrzałe, czy wręcz podstarzałe, jakby zostały wyposażone w tragiczną mądrość, która miały dworskie karły na obrazach Velasqueza” (Bogusław Deptuła, Galeria Art., maj 2004).
Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na wydziale malarstwa w pracowni prof. Krzysztofa Wachowiaka. Dyplom uzyskała w 2001 roku „Portret miasteczka włoskiego” zrealizowany we Włoszech w mieście Conegliano. Przez kilkanaście lat mieszkała i tworzyła we Włoszech.
