W Muzeum Pałacu Króla Jana III Sobieskiego w Wilanowie trwa właśnie do 15 sierpnia 2022 roku niezwykła wystawa, w której bierze udział duża grupa artystów współpracujących z Defabryką. W wystawie biorą udział między innymi: Anna Kacprzak, Kimba Frances Kerner, Magdalena Kubik, Irena Ławruszko, Magdalena Nowakowska Troniewska, Wojciech Tylbor Kubrakiewicz, Karolina Zimna-Stelmaszewska.
 
Prezentowane są dzieła pochodzące ze zbiorów PAN Biblioteki Gdańskiej oraz prace i instalacje artystów z Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, inspirowane działalnością i odkryciami słynnego astronoma. Na ekspozycję składają się dzieła Heweliusza – księgi i ryciny wpisane w 2021 r. na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, sobiesciana z Polskiej Akademii Nauk Biblioteki Gdańskiej, wybrane obiekty z kolekcji Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, a także współczesne rzeźby, grafiki, obrazy, instalacje i multimedia.
Karolina Zimna-Stelmaszewska
 
„W przestrzeni” Scutum Sobiescanum / Tarcza Sobieskiego Konstelacja nazwana przez astronoma Jana Heweliusza w 1684 roku dla upamiętnienia zwycięstwa króla Jana III Sobieskiego nad armią Imperium Osmańskiego w bitwie pod Wiedniem. Prezentowany projekt stanowi rozwinięcie realizowanego przeze mnie cyklu grafik Konstelacje, w którym swoją uwagę skierowałam ku nocnemu niebu, rozważając znaczenie, jakie ono ma dla cywilizacji ludzkiej od zarania dziejów. W Konstelacjach każda z prac reprezentuje jeden z wybranych gwiazdozbiorów, będących graficzną reprezentacją mitologicznych istot i obiektów przypisanych do pewnych grup gwiazd – asteryzmów. Najistotniejsze jest dla mnie ukazanie w trójwymiarowej odsłonie nocnego nieba, które tylko pozornie jest nam bliskie i znane. W tym celu postanowiłam skonstruować przestrzenny model konstelacji Scutum Sobiescianum (Tarczy Sobieskiego), a następnie skonfrontować ze sobą trzy graficzne reprezentacje tego gwiazdozbioru, widzianego z różnych punktów w przestrzeni. Nocne niebo, które jest nam bliskie, znane, stałe, oczywiste, i od zawsze towarzyszy człowiekowi, staje się nagle całkowicie obce i traci swoje pierwotne znaczenie, kiedy spojrzy się na nie z innej perspektywy. Nic nie jest takie, jakie się wydaje. Ta zmiana punktu widzenia zmusza do myślenia i wzbogaca nas o nową wiedzę oraz doświadczenia. Umiejętność postrzegania świata we wszystkich jego przejawach oraz z odmiennej perspektywy jest niezbędnym narzędziem do głębszego zrozumienia jego funkcjonowania oraz samej jego istoty.
 
Irena Lawruszko
„Kosmiczne piękno”
Głębokie kosmiczne piękno, planety, gwiazdy i galaktyki w nieskończonym wszechświecie są dla nas bardzo interesujące, tajemnicze. Moje prace przedstawiają dwa obrazy – jeden z nich jest procesem odkrywania tajemnic kosmosu. Drugi natomiast przedstawia ciała kosmiczne.
Prace są wykonane w tradycyjnych technikach graficznych, takich jak akwaforta i akwatinta.
 

Kimba Kerner

Cetus jest jedną z najstarszych konstelacji i pochodzi z czasów Mezopotamii. W tamtych czasach nie był on morskim potworem, to miano przysługiwało Tiamat, wielkiej pramatce i żeńskiej energii słonej wody, która jest opisana w „Enuma Elisz” – babilońskiej mitologii o stworzeniu świata, znanej także, jako siedem tabliczek tworzenia. Tiamat została pokonana przez swoje własne potomstwo a z jej ciała powstały niebo i ziemia. W Enuma Elisz najpotężniejszą mocą jest słowo, które przywoła coś do istnienia. Podobnie jest z gwiazdozbiorami, które Heweliusz przywołał do istnienia nazywając je.

Mira została nazwana przez Heweliusza w roku 1662, jako „cudowna” po łacińsku, ponieważ nie znano wtedy innej gwiazdy, która się tak zachowywała, jest ona wielką czerwona pulsującą gwiazdą. Johannes Holward jest znany jako odkrywca jej zmienności w roku 1638.

Gwiazdozbiór jest tu przedstawiony w sposób w jaki Heweliusz go prezentował – z punktu widzenia Boga. Ludzie nadają imiona, dlatego są w odbiciu, żeby z punktu widzenia ziemi były czytelne.