Polka
Olej na płótnie, 120 x 100 cm, 2022
 
Obraz przedstawia pannę młodą ubraną w ludowy łowicki strój. Tradycyjne wesele osadzone w tamtejszych rejonach było rodzajem spektaklu w którym uczestniczyła cała wieś. W XIX wieku trwał on od soboty do czwartku.
Tydzień przed weselem miał miejsce wieczór dziewiczy, kiedy koleżanki przygotowywały dla panny młodej wieniec ślubny – dawniej z żywych kwiatów z przypiętymi wstążkami, później ze sztucznych, dekorowany perełkami i większymi banieczkami. To właśnie on był główną inspiracją dla obrazu.
W czasie wesela, po obiedzie, następowała ceremonia oczepin. Pannę młodą sadzano na dzieży, zdejmowano jej wieniec i zakładano pięknie ozdobiony czepiec – symbol mężatki. Po ceremonii oczepin odbyła się zbiórka “na czepiec”, każdy kto ofiarował pieniądze, mógł zatańczyć z panną młodą. Potem przekazywano pannę młodą panu młodemu, co nazywano zdawinami.
Wieniec panny młodej jest przyozdobiony kwiatami o dość mało tradycyjnych kształtach. Na pierwszy rzut oka łatwo jest dostrzec róże przypominające waginy. Jest to nawiązanie do tego jak ciała Polek są uprzedmiotowione, a same kobiety pozbawiane prawa głosu w sprawie wyboru dotyczącego macierzyństwa. W centralnej części umieściłam kształt jaki nie był znany ludzkości do 2005 roku. Jest to kwiat w kształcie łechtaczki, który 17 lat temu cudowniee odkryła Australijska badaczka Helen O’Connell. Ja sama dowiedziałam się o tym odkryciu dzięki artystce Sophi Wallace.
 
Kobieta Mosuo
olej na płótnie, 100 x 70 cm, 2023
 
Obraz przedstawia kobietę ze społeczności Mosuo. To jeden z najbardziej znanych, cudownie ocalałych matriarchatów na świecie. Nie istnieje w nim instytucja małżeństwa a społecznie akceptowanym jest fakt że kobiety żyją z dowolną ilością partnerów. Wspólnota relacje damsko-męskie nazywa „małżeństwami z doskoku” lub „przechodnimi”.
W społeczności, żyjącej nad otoczonym górami jeziorem Lugu na granicy południowych chińskich prowincji Junnan i Syczuan, wyboru partnera dokonuje kobieta. Zalecać się do siebie i zakończyć związek mogą jednak obie strony. Oboje mogą być w kilku związkach jednocześnie.
 
Każda dorosła kobieta Mosuo ma w obrębie wspólnego domostwa, gdzie wszyscy inni członkowie rodziny śpią w jednym pomieszczeniu, odrębny drewniany domek/sypialnię, tzw. kwiatową komnatę. Wybranek zjawia się pod jej drzwiami po zmroku.
W teorii „chodzone małżeństwa” nie były zatem związkami na wyłączność, a dzieci cudownie zrodzonych z tych relacji nigdy oficjalnie nie przypisywano do jednego ojca. Oczywiście wiadomo było, kim jest tata danej pociechy, lecz nie odgrywał on szczególnej roli w jej wychowaniu. Dlaczego? Ponieważ każdy mężczyzna odpowiadał za potomstwo chowane pod dachem, pod którym sam mieszkał – więc przeważnie były to dzieci jego sióstr.

 
Pola Harrington