Zapraszamy na wystawę „Siła kobiecości”. To 3 cykle prac które stworzyła Zuzanna „Zejda” Lewandowska.
 
Wystawa trwa do 6 marca.

Pocancerowana
„Pocancerowana” pomyślana jest jako projekt picturebooka, czyli takiej formy książki, w której istnieje delikatna równowaga pomiędzy słowem a obrazem.
 
Praca nad projektem „Pocancerowanej” trwała od 2019 do 2023. Długo? Tak. Ale widocznie nie mogło być inaczej. Pierwsze pomysły na tytuł to: „Wyspa Cha” i „Toja Amazonka”. Ostatecznie zdecydowałam się na „Pokancerowaną”.
 
Zanim doszłam do finalnej formy jaką prezentuję na wystawie „przećwiczyłam” wiele wariantów i wykonałam wiele szkiców.
 
Ktoś niedawno oglądając ilustracje do „Pocancerowanej” powiedział, że jest to coś na kształt instrukcji, która pomaga w uporaniu się z chorobą. Bardzo ucieszyła mnie ta krótka recenzja, bo doskonale wyraziła mój zamysł.
 
Projekt powstawał tak długo, być może również dlatego, że pisanie i szukanie wizualnych metafor do opisania tak trudnego doświadczenia jakim jest choroba nowotworowa wymagał dystansu i namysłu.
 
Początkowo zakładałam, że w pełni opiszę swoje doświadczenie ilustrując siedemnaście haseł, słów kluczy, które najlepiej uchwycą wszystkie etapy procesu jakim jest choroba. Ostatecznie uznałam, że dwanaście ilustracji w pełni oddaje moje przeżycia.
 
Przez cały okres terapii nowotworowej starałam się pisać Dziennik Choroby. Pisałam nieregularnie, z doskoku, wtedy kiedy miałam siłę i energię. Dziennik stał się integralną częścią „Pocanerowanej”. Uznałam, że warto skorzystać z tego co już istnieje, z tego co jest autentyczne i prawdziwe.
 

Cykl ilustracji „Pocancerowana” składa się z prac wykonanych w technice mieszanej, do której użyłam grafitu, kredki, węgla oraz monotypii.
 

Dziewczynki
„Dziewczynki” to cykl prac wykonanych w technice mieszanej. Jest to połączenie grafitu, kredki, węgla, sepii i monotypii.
 
Tematycznie cykl nawiązuje do świata baśni, który poruszam w swoich pracach od wielu lat. Pierwszym cyklem prac inspirowanych tą tematyką był cykl pt. „Synergia baśni” z 2017 roku. Ilustracje, które powstały odnosiły się do konkretnych opowieści z klasycznego kanonu gatunku (Brzydkie kaczątko, Sinobrody, Wieloskórka itd.).
 
W cyklu „Dziewczynki” nie sięgam już po żadne odniesienia literackie, ale podobnie jak w „ Synergii” pozwalam postaciom na senne rozkojarzenie, wkładam im do rąk surrealne rekwizyty, stawiam je na tle mrocznych zagajników i pozwalam obcować z ich zwierzęcymi awatarami.
 
Cycmandale
Cycmandale to autentyczny zapis choroby. A raczej stanów, które mi towarzyszyły w jej trakcie. Cycmandale tworzyłam przez rok, podczas terapii nowotworowej raka piersi. Były dla mnie bardzo ważne, bo pozwalały mi się oderwać od ponurych myśli, dawały mi energię i radość. Nie myślałam o tym, czy się komuś podobają czy nie, tworzyłam je spontanicznie.
 
Na jednej umieściłam sentencję, którą usłyszałam na warsztatach „saimontonowskich” i którą powtarzałam sobie jak mantrę: Mogę wyzdrowieć, niezależnie od tego jak bardzo jestem chora.
 
Nie ma jednej techniki „Cycmandali”, cała zabawa polegała bowiem na tym, żeby robić to w sposób jaki w danym dniu rezonował ze mną najlepiej.