To nie pył znad Sahary szczypie Cię w oczy
to pył wojny
pył po spalonej miłości
suchy pył rozczarowania
to najdrobniejsze okruszki samotności
opiłki żelaznej żądzy
miliardy drobinek smutku
kurz z zabawek z dzieciństwa
drzazgi zazdrości
…

 
Karolina Smorawska
*W moich obrazach wojna jest tłem – bo tak wygląda dziś codzienność…
ale nawiązuje nie tylko do wojny – lecz do wszystkich naszych lęków. 

 
Smorawska lubi słowa i zabawę z nimi, grę skojarzeniami i znaczeniami. Inspiracją w podejmowaniu malarskich rozważań są ludzie, którzy tworzą obrazy – słowem. Fascynuje ją poezja Poświatowskiej i teksty Jerzego Pilcha. Artystka czuje, że słowa mają moc. Nie tylko te czytane. Inspirujące i wznoszące są także codzienne rozmowy. Rozmowy zasłyszane na przystanku czy też w osiedlowym sklepie. Artystka maluje tylko wtedy, gdy wie i czuje o czym chce powiedzieć. Kiedy natchnienie nie przychodzi, a w głowie siedzi pustka, wówczas odpuszcza. Czeka aż przyjdzie impuls – myśl – obraz.
 
W swojej twórczości korzysta ze zmysłu słuchu. Jako dziecko nie oglądała bajek. Słuchała ich siedząc w pokoju i rysując. To ukształtowało jej wyobraźnię i wrażliwość. Ta czułość słuchowa i ponad odczuwanie poprzez słuch pozostały jej do dziś.
 
Artystka wybiera czyste barwy i ogranicza się do używania zaledwie kilku kolorów. Wychodząc z założenia, że idealny odcień nie istnieje. Kolor w obrazach Smorawskiej jest intensywny, wyrazisty i zauważalny. Charakterystyczna w obrazach artystki głęboka tonacja czystej czerwieni stanowi wręcz agresywną dominantę. Obraz to wyraz przeżywanych przez artystkę emocji. Każdemu z nich poświęca dużo energii, dlatego jest on ważnym wyrazem emocjonalnych rozterek, lęków, wątpliwości. W takim kontekście staje się zapisem filozoficznych rozważań artystki na temat kondycji współczesnego świata i ludzkości, relacji międzyludzkich i psychiki.
 
Paradoks polega na tym, że Smorawska czerwieni nie lubi. Mimo to stworzyła cykl prac w których kolor ten jest atrybutem. “Nagle coś mną wstrząsnęło. Tak musiało być. Próbowałam nawet przez chwile to zmienić…ale obrazy traciły moc, straciły swój ładunek. 
A to jest dla mnie najważniejsze. Ten „ładunek emocjonalny” w moich obrazach. Kolor, który łączy moje obrazy i który bardzo lubię to kolor granatowy. Jest to kolor spokoju 
i bezpieczeństwa – chyba dlatego nieświadomie go używam. W moich obrazach nie ma czerni (choć czasem tak wygląda) jest to bardzo ciemny odcień granatu!”
 
Proces powstawania prac, malowanie i obcowanie z farbą jest dla artystki rodzajem transu, głębokim wręcz medytacyjnym skupieniem, byciem blisko siebie, swoich emocji 
i myśli. Malarstwo jest prawdą i wolnością. Językiem, którym swobodnie wyraża swoje wizje dotyczące świata, ludzi i problemów, leków i wizji. To technika, której nauczyła się sama. Artystka mając wykształcenie graficzne i ilustratorskie, zarzuciła te formy artystycznej kreacji na rzecz malarstwa, które pochłonęło ją całkowicie. Z graficznej przeszłości wyłania się jedna bardzo charakterystyczna dla twórczości Smorawskiej cecha: uproszczenie form budowanych poprzez podświadome myślenie linią.
 
Kobieta jest główną bohaterką prac. Emocje wyrażone poprzez kolor i graficzną kreskę powodują, że widz nie pozostaje obojętny na przekazywany emocjonalny ładunek. W pracach z wcześniejszego okresu (2016-2021) skupiona na kobiecie i jej emocjach, a także na swoich przeżyciach, tworzy sztukę skierowaną bardziej do kobiet, które mogłyby utożsamiać się z jej obrazami. Aktualnie w najnowszych pracach wykracza poza te ramy, wchodząc w relacje międzyludzkie, w sytuacje które sami tworzymy lub na które nie mamy wpływu jako jednostka. Teraz bardziej niż jednostka interesują ja otoczenie, grupa, społeczeństwo.
 
Kuratorka Izabela Rogala
 To nie pył znad Sahary szczypie Cię w oczy, malarstwo Karoliny Smorawskiej, wystawa od 25.09 do 20.10.2024